Kliknij tutaj --> 🐂 styl pop art w modzie

Styl pop art to także stosowanie ironii i humoru jako sposobu na komentowanie bieżących wydarzeń w modzie, polityce i sprawach społecznych. Najpopularniejsze cechy pop art to: połączenie klasycznych obrazów z elementami klasycznej reklamy i konsumpcjonistycznego trybu życia, obrazy w stylu pop art mają widoczne loga znanych marek, np pop Art, znany po hiszpańsku jako pop-art, to ruch plastyczny, który powstał w latach 50. XX wieku. Narodził się pomiędzy Wielką Brytanią a Stanami Zjednoczonymi, ale to te ostatnie stały się sztandarowym nosicielem ruchu. Jednak pop-art wywołał falę wstrząsów na całym świecie, zarówno w Europie, jak i Ameryce Łacińskiej Wyruszając w podróż po najgorętszych trendach w modzie na wybiegach w 2023 roku, pamiętaj, aby być na bieżąco, analizować najlepszych projektantów, eksperymentować z wyrazistymi sylwetkami, korzystać z eklektycznych nadruków, dodawać odważne dodatki i personalizować trendy, aby odzwierciedlały Twój osobisty styl. Nie bez powodu styl casualowy cieszy się tak ogromną popularnością na całym świecie. Słowo ,,casual” oznacza bowiem ,,codzienny”, tak więc definicja casual style to nic innego jak po prostu styl na co dzień. W modowej hierarchii można umiejscowić go na pograniczu sportowej elegancji i nieformalnego ubioru. Pop Style Images. Images 96.18k Collections 72. ADS. ADS. ADS. Page 1 of 200. Find & Download Free Graphic Resources for Pop Style. 96,000+ Vectors, Stock Photos & PSD files. Free for commercial use High Quality Images. Site De Rencontre Gratuit Dans L Ain. Autor: materiały prasowe Aranżacja wnętrz w stylu pop-art ożywi wnętrze i nada mu nieypowego chrakateru. Intensywne kolory, sztuczne materiały i nowatorskie zestawienia - wyróżniają wnętrza w stylu pop-art. Zdjęcie - mat. prasowe Empik W aranżacji wnętrz w stylu pop-art królują mocne kolory, wyraźne wzory oraz tworzywa sztuczne. Styl pop-art nie wymaga dużych nakładów finansowych, a taka stylistyka wprowadzi do mieszkania sporą dawkę optymizmu. Sprawdź, jak korzystać z dobrodziejstw tej stylistyki. Aranżacja wnętrza w stylu pop-art może się podobać lub nie. Zdarzają się bowiem opinie, że styl ten lubią przede wszystkim miłośnicy kiczu. A ponieważ o gustach się nie dyskutuje, okazuje się, że pop-art w mieszkaniach nadal ma wielu zwolenników. Styl pop-art: co to jest? Pop-art to skrót od popular art, czyli: sztuka popularna. To prąd w sztuce powstały po II wojnie światowej, ilustrujący konsumpcyjny charakter cywilizacji Zachodu. Pop-art czerpał pełnymi garściami z surrealizmu (popularne komiksy przeniosły się jako dzieła sztuki na płótna) i z naturalizmu (przedmioty codziennego użytku zostały podniesione do godnych przedstawiania jako sztuka). Pop-art odnosi się do życia wielkomiejskiego i kultury masowej. Termin został po raz pierwszy użyty na łamach „Architectural Digest” w 1952 roku przez Lawrence’a Allowaya. Kierunek ten zadomowił się najpierw w Europie Zachodniej, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, później w USA i opanował dekoracje wnętrz w tamtym czasie. W Polsce niestety panujące w tym czasie warunki polityczne i ekonomiczne nie sprzyjały rozwojowi tego kierunku. Pop-art zaistniał marginalnie, nawiązując do sztuki figuratywnej. Najbardziej znanymi przedstawicielami pop-artu są Andy Warhol i Roy Lichtenstein. Kolorowa aranżacja wnętrz w stylu pop-art Aranżacja wnętrz w stylu pop-art jest niesamowicie kolorowa i optymistyczna. Soczyste i intensywne kolory we wnętrzach mogą zaakcentować te aranżacje, które chcemy podkreślić, ale też zbyt dużo kolorów może wprowadzić do wnętrza chaos i bałagan. Dlatego warto z wyczuciem stosować mocne kolory, gdy urządzamy mieszkanie w stylu pop-art. W aranżacji wnętrza w stylu pop-art kolory powinny być zróżnicowane i odpowiednio nasycone. Styl ten bawi się kontrastami, dlatego podobnie jak na kompozycjach malarskich jego mistrzów nie zaszkodzi dodać trochę rozbielonych pasteli, które jeszcze bardziej podkreślą zdecydowane, mocne kolory. W takiej aranżacji wnętrz spotkamy mocne czerwienie, pomarańcz, soczystą zieleń, wyrazisty żółcień i mocny fiolet. .. Kolor czerwony we wnętrzach: z czym łączyć? >>> .. Żółta łazienka krok po kroku: porady i ZDJĘCIA >>> Autor: Mariusz Bykowski Reprodukcje w stylu pop - art najbardziej lubią oprawe w czarne proste ramy. Czasem dodaje się też białe passe - partout. Aranżacja wnętrz: styl pop-art w dodatkach Głównym założeniem koncepcyjnym stylu pop-art jest przenoszenie popularnych wzorów reklam, komiksów i kultowych obrazów (oczywiście w tym samym stylu) na elementy aranżacji wnętrz. Mogą to być meble, ale także ściany i dodatki dekoracyjne. Masowo reprodukowane zdjęcia ikon popkultury, takich jak Marilyn Monroe czy Audrey Hepburn, spotkamy we wnętrzach jako obrazy w złoconych ramach, ale także wydrukowane na folii i przyklejone do frontów mebli. Wzory z komiksów ciekawie prezentują się również na poduszkach czy kubkach do herbaty i kawy. Pop-art: tania aranżacja wnętrz Do aranżacji wnętrz w stylu pop-art nie potrzebujemy drogich materiałów. Doskonale sprawdzi się tutaj mało szlachetny plastik, pleksiglas czy sztuczne futro. We wnętrzach w stylu pop-art znajdziemy także kultowe meble. Kto nie kojarzy legendarnej kanapy w kształcie ust? Pluszowej, superwygodniej kanapie mogą towarzyszyć mniej komfortowe plastikowe krzesła – niezależnie od tego, czy to salon, czy kuchnia – oraz szereg kultowych gadżetów w intensywnych kolorach, np. inspirowanych twórczością Andy'ego Warhola. Ważne: urządzając mieszkanie w stylu pop-art, nie musimy traktować go totalnie – możemy tylko subtelnie nawiązać do tego wyraźnego stylu. Czasem wystarczą dodatki w intensywnych kolorach, które powtórzą się w aranżacji całego wnętrza, aby nabrało ono charakteru pop-art. Zobacz w galerii inspiracje na aranżacje wnętrz w stylu pop art. Tapeta pop-art: pomysł na dekorację salonu Szczęśliwi właściciele dużego metrażu i wielbiciele pop-artu śmiało mogą pozwolić sobie na umieszczenie komiksu na całej ścianie. Ściana komiks znakomicie wygląda jako tło dla sofy. Tapeta z przeskalowanym sitodrukiem będzie też idealną ozdobą pokoju nastolatka zafascynowanego światem komiksu. Jest jeszcze jedno dobre miejsce na eksponowanie dekoracji wnętrz w stylu pop–art w wielkomiejskim mieszkaniu – przedpokój. Stanowi mocny akcent, mówiący gościom, kim są gospodarze i co lubią. Przedpokój jest też dobrym miejscem na taką tapetę dlatego, że nie przebywamy tam długo i nie ma ryzyka szybkiego zmęczenia wyrazistym dziełem. Pomysły na barwny wystrój: GALERIE ZDJĘĆ Autor: Materiały prasowe Soma Architekci Dzięki panoramicznym oknom w kuchni, przy porannej kawie czy podczas przygotowywania posiłków właściciele mogą cieszyć się widokiem na pobliski park, mając jednocześnie na oku dziecko bawiące się w salonie. Autor: SAS Wnętrza W wystroju wnętrza dominują szarości, czerwienie oraz dębowe drewno. Autor: Radosław Wojnar W aranżacji sypialni postawiono na dwa kolory - biały i fioletowy. Są one silnie kontrastujące, dając stylowy efekt. Łóżko osadzono na białym podeście, któremu towarzyszy prosty w formie stolik nocny, długie zasłony i trzy niewielkie ramki ze zdjęciami zawieszone na ścianie. Kolorystyka typowa dla stylu glamour, jak widać dobrze sprawdziła się również w nowoczesnym wydaniu. Styl pop art powstał w latach pięćdziesiątych i do dziś pozostaje bogatym źródłem inspiracji designerskich. Jeśli jesteśmy odważni, lubimy soczyste kolory, eklektyczny styl i zabawę konwencją - zaaranżujmy swoje wnętrze w stylu pop art (zazdrosne miny gości prawdopodobnie dostaniemy gratis). Czym jest pop art?Pop art jest kierunkiem sztuki, który narodził się w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku i szybko zyskał na popularności. Chociaż od jego powstania upłynęło już ponad 60 lat, nadal jest on modny i popularny wśród ludzi, którzy pogodzili się z ekscentryczną stroną swojej osobowości. Cechami charakterystycznymi tego stylu są odważne, soczyste kolory, geometryczne formy, a także zabawa kontrastem i konwencjami. Pop art chętnie przygarnia także wszelkie wcielenia kiczu. Często wykorzystywane są w nim popularne motywy i postaci – z reklam, filmów czy też kreskówek. Często stosuje się także, tak ukochane przez Warhola, multiplikacje znanych obrazów i motywów. Pop art chętnie przenosi codzienne przedmioty w obszar sztuki i odważnie eksperymentuje, łącząc różne barwy, motywy i elementy, które do tej pory nigdy nie pojawiały się obok siebie. Dominującym materiałem jest tutaj plastik i wszelkie tworzywa sztuczne, a wszystko to wzmocnione odważną eklektycznym duchuStyl pop art jest bardzo tolerancyjny i otwarty na różne eksperymenty i inicjatywę twórcy. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby odważyć się zrealizować nawet najbardziej szalone wizje – w końcu to my jesteśmy tu kreatorami. Styl pop art jest otwarty, pozwala na eksperymentowanie konwencją, tak aby uzyskać niebanalny efekt. Jeśli chcemy na przykład zbratać barokową ornamentykę z duchem minimalizmu, stylem industrialnym czy też loftowym – po prostu zróbmy to. Tutaj nie ma zabronionych połączeń, a stylistyczny mezalians nie istnieje. Chodzi o to, by otworzyć umysł i odważyć się na barwne przełamanie konwencji. Możemy swobodnie swatać – np. pop art z art deco, doprawić to stylem rustykalnym czy też orientalnym lub prowansalskim. Wystarczy nieco odwagi i wyobraźni, a nasz dom zamieni się w miejsce, w którym trudno zachować uśmiech wyłącznie dla siebie. Odwaga, kolor i eklektyzm – oto wszystko, co wystarczy kogo?Styl ten docenią zarówno zwolennicy minimalizmu, jak też miłośnicy bibelotów i wszelkiego nagromadzenia mniej lub bardziej (nie)potrzebnych drobiazgów. Pop art może być zarówno stylem wypełniającym dane wnętrze, jak i przyprawą i dodatkiem do konkretnego wystroju. Czasami to aranżacja duszna od przepychu, a czasami drobne elementy które „puszczają oko” do oglądającego i łagodzą surowe, minimalistyczne wnętrza. Pop art. jest bardzo tolerancyjny – dobrze się czuje zarówno w związku z minimalistycznym, surowym wystrojem, jak i razem z barokowymi dodatkami. Miłośnicy tego stylu nie muszą od razu dokonywać rewolucji w swoim całości lub w kawałkuPop art występuje w wersji hard i soft. Pierwsza z nich oznacza zaaranżowanie całego mieszkania w tym duchu, druga – jedynie częściowe jego wykorzystanie. Warto zacząć od oryginalnych połączeń kolorystycznych, stylowych detali i ciekawych mebli (może to być klasyczny już model krzesła Panton z 1960 r.). Można także ożywić wnętrza gotowymi naklejkami lub fototapetami z wizerunkiem kultowych postaci pop kultury. Najważniejsze cechy stylu pop art- Duch pop art. jest bardzo liberalny, jednak warto wymienić klika cech, które są w nim dominujące: - Soczyste, nasycone kolory, ich odważne łączenie - Dowcip i igranie z konwencją - Umiłowanie kiczu - Łączenie różnych materiałów – elementy z plastiku, pluszu, dmuchane itp. - Powszechne stosowanie sztucznych materiałów (lub stylizowanych na sztuczne) - Wykorzystywanie znanych postaci i motywów (czerpanie z reklam, komiksów czy też popularnych filmów) - Odważne formy i kształty - Eklektyzm i łączenie różnych stylów - Kierunek w stronę figuracji - Ład i porządek to pojęcia względne, w pop arcie nie trzeba obawiać się odważnych połączeń Styl pop art każdy widział choć raz w swoim życiu, nawet jeśli nie wiedział, że to dokładnie ten styl. Pop art wbrew pozorom nigdy się nie skończył i wiele z jego elementów można dostrzec dzisiaj. Jaskrawe, kolorowe reklamy atakują ludzi z każdego zakątka, przemysł mody rozrósł się do niebotycznych rozmiarów, muzyka pop znów jest na topie, a plotki o gwiazdach są na porządku dziennym. Jak dokładnie powstał i czym się charakteryzował styl pop art? Geneza stylu pop art Geneza stylu pop art jest dość prozaiczna. Styl ten powstał w latach 50. XX wieku, jako bunt przeciwko sztuce wysokiej oraz jednoczesne nawiązanie dialogu sztuki i życia codziennego. Termin „pop-art” pochodzi od Lawrence'a Allowaya, nadzorcy brytyjskiego muzeum. Użył tego terminu, aby opisać nową formę „popularnej” sztuki, która miała nowoczesny charakter. Popularność pop artu rozprzestrzeniła się w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w latach 60. Styl pop art jest oparty o proste pokazywanie przedmiotów codziennego użytku lub sławnych ludzi. Dlatego większość pewnie widziała słynną zupę Campbella w puszce, kolorową Marilyn Monroe czy Myszkę Miki Dominującą siłą w świecie sztuki był ekspresjonizm abstrakcyjny, który, choć chwalony przez poważnych miłośników sztuki, miał pewne problemy z kontaktem z publicznością. Najwyższy czas, aby kultura popularna i konsumpcjonizm wkroczyły do sztuki! Cechy charakterystyczne pop artu Po zakończeniu II wojny światowej ludzie mieli możliwość zarabiania i wydawania pieniędzy bez większych ograniczeń. Masowa produkcja i konsumpcja napędzały dodatkowo reklamy w radiu i telewizji. Wydarzenia te miały bezpośredni wpływ na początek ruchu pop art, który rozpoczął się w latach 50. XX wieku w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Artyści dążący do innego podejścia do malarstwa i innych form sztuki byli inspirowani celebrytami, gwiazdami filmowymi i produktami kupionymi w sklepach. Styl pop art to także stosowanie ironii i humoru jako sposobu na komentowanie bieżących wydarzeń w modzie, polityce i sprawach społecznych. Najpopularniejsze cechy pop art to: połączenie klasycznych obrazów z elementami klasycznej reklamy i konsumpcjonistycznego trybu życia, obrazy w stylu pop art mają widoczne loga znanych marek, np. Coca Cola, obsesja na punkcie sławy i kult celebrytów, wywyższanie do rangi sztuki przedmiotów użytku codziennego, bunt przeciwko sztuce wysokiej i zacieranie granic pomiędzy nią a sztuką niską żywe, ekspresyjne kolory - czerwony, żółty i niebieski. Wnętrza w stylu pop art Pop art i design były ze sobą powiązane od samego początku. Ponieważ kolorowe grafiki były komercyjne, kwestią czasu było, aby ich estetyka zaczęła wpływać na inne obszary projektowania - w tym projektowanie wnętrza w stylu pop art. Ruch ten traktował sztukę jako biznes - więc zarówno artyści, jak i projektanci pod ich wpływem chcieli stworzyć coś atrakcyjnego i komercyjnego. Pojawiające się w latach sześćdziesiątych meble pop artowe opierały się na tym samym zestawie jasnych kolorów, niezwykłych wzorów, solidnych geometrycznych kształtów i… plastiku! Plastik w tamtych latach stał się symbolem konsumpcjonizmu i jednocześnie nazywany był materiałem przyszłości. Meble i dodatki pasujące do stylu pop art są same w sobie dziełem sztuki. Wykonane w jasnych kolorach (często sprzecznych ze sobą) tworzą niezwykłą dynamikę we wnętrzu. Meble w stylu pop art są głównie przeznaczone dla osób młodych i żywiołowych. Podejście, które określa meble pop art, posiada 2 ważne elementy: odnosi się do współczesnych trendów i problemów, a także przedstawia mocny, ale nie ograniczony punkt widzenia. Dobrym przykładem mebla pop art jest sofa Marilyn. Duże, czerwone usta, które pełnią funkcję sofy, stały się popularne na całym świecie. To, co czyni go tak wyjątkowym i znaczącym, to fakt, że wygląda nierealnie, prawie kreskówkowo. Meble pop art po prostu „wyskakują z wnętrza” dzięki odważnym, mocnym kolorom oraz minimalistycznemu designowi. I nie zapominajmy o funkcjonalności! Przedstawiciele pop art Przedstawiciele pop art to zdecydowanie Andy Warhol, Richard Hamilton, Roy Lichtenstein, David Hockney, Jeff Koons, Robert Rauschenberg i Claes Oldenburg. Artyści tacy jak Andy Warhol, Roy Lichtenstein i Richard Hamilton zakwestionowali elitarną sztukę i tradycje artystyczne, wykorzystując obrazy i techniki zaczerpnięte z mass mediów i kultury masowej. Andy Warhol stał się synonimem amerykańskeigo stylu pop art. Jego prace charakteryzują się głównie obcesją na puncie celebrytów, przetwarzaniem produktów i reklam. Jego najbardziej znane seriale to „Campbell's Soup Cans”, przedstawienia Jacqueline Kennedy Onassis oraz „Death and Disaster”. Warhol współpracował z artystami takimi jak Jean-Michel Basquiat i markami komercyjnymi jak Perrier. Roy Lichtenstein opracował styl oparty na wizualnym języku komiksu. Głównymi cechami tego stylu były odważne kolory, czarne kontury i odcienie renderowane przez kropki Ben-day. Były to metody drukowania tonów w komiksach w latach 50. i 60. XX wieku. Charakterystyczny styl Lichtensteina odwoływał się do komiksów, z których czerpał większość swoich wczesnych materiałów źródłowych. Nawet w późniejszej serii prac Lichtenstein używał kropek Ben-Daya, aby przywołać komiczny styl na swoich płótnach i rzeźbach. POP ART to styl z założenia wielkomiejski. Stawia na formy uproszczone i dobitne, dzięki czemu jest doskonale znany nie tylko koneserom sztuki. Zdecydowane kolory, proste i schematyczne wzornictwo potrafi zmienić kanapę w wielkie usta, a starą fotografię gwiazdy we współczesną ikonę. Kto nie chciałby mieć w swoim pokoju słynnego portretu Marylin Monroe autorstwa Andy’ego Warhola? Empik od lat jest promotorem sztuki, teraz obok albumów reprezentujących niemal wszystkie jej style, zaprasza do zabawy dodatkami, dzięki którym każdy pokój nabierze indywidualnego ukształtowanie się stylu POP ART znaczny wpływ wywarł konsumpcyjny charakter europejskiej kultury drugiej połowy XX wieku, a zwłaszcza mechanizmy reklamy. Dziś POP ART kojarzymy głównie z jego nowojorskim wydaniem, a mało kto pamięta, że powstał w innej wielkiej metropolii, Londynie. Od początku charakteryzowały go eklektyzm, mieszanie różnych gatunków sztuki oraz kompozycji przedmiotów codziennego użytku. Od chwili powstania POP ART nawiązywał do cywilizacji wielkomiejskiej i kultury masowej, a zapożyczenia czerpał z dadaizmu i odmiana stylu pojawiła się 10 lat później, w latach 60. XX wieku. Jaskrawe barwy w zestawieniu z mdłymi kolorami, gigantyczne formaty i zwrot ku formom figuratywnym to jego charakterystyczne cechy. Na nowym lądzie kierunek urósł do miana najważniejszego zjawiska artystycznego – również dzięki skandalom artystycznym i gwałtownym protestom jakie swoim popularnym wydaniu z galerii sztuki szybko zawędrował do naszych domów, ale także i garderoby. Sukienki czy torebki z POP ART-owym nadrukiem wielokrotnie powracały na wybieg. Drobne dodatki w stylu POP ART-u do dziś są ulubionym uzupełnieniem mieszkań młodego i średniego pokolenia. Ożywiające kolory, proste formy i kultowe wizerunki pop kultury od lat mają wielu swoich dla nich Empik przygotował kolekcję akcesoriów i dodatków „POP ARTowy trend”, które nawiązują do twórczości najsłynniejszych przedstawicieli sztuki popularnej, takich jak Andy Warhol czy Roy Lichtenstein. Kolekcja „POP ARTowy trend” charakteryzuje się popartowskim designem i kolorystyką. Można w niej znaleźć poduszki z komiksowym nadrukiem, bogaty wybór unikalnych ramek, kolorowych budzików czy oryginalnych świeczników w kształcie hydrantów albo ust. Znajdziemy w niej również skarbonki w różnych kształtach, na przykład goryla lub aparatu fotograficznego, nietypowe lampy czy popielniczki wykonane z kolorowego metalu. Strona Główna > Podstawy sztuki > Pop-art – cechy, historia, przykłady, twórcy Pop-art – sztuka popularna | Fot. Pixabay Pop-art to kierunek znany każdemu miłośnikowi sztuki współczesnej. Trudno go nie zauważyć. Jest bowiem niezwykle wyrazisty, ekspresyjny do granic możliwości – łatwo wpada więc w oko. To język komunikacji pomiędzy artystami i odbiorcami, który wyjątkowo dobrze rozgościł się w naszej kulturze. Nie ma się co dziwić, że pop-art jest tak rozpowszechniony. Jak wskazuje jego nazwa, jest to sztuka popularna – taka ma być w swoich podstawowych założeniach. Musi zatem docierać do szerokiego grona odbiorców. Czym jest pop-art? Termin pop-art pojawił się po raz pierwszy (drukiem) w artykule autorstwa Alison i Petera Smithson pt. But Today We Collect Ads, opublikowanym w Ark Magazine w 1956 roku. Jednakże stworzenie tego terminu jest często przypisywane brytyjskiemu krytykowi sztuki i kuratorowi Lawrence'owi Allowayowi, który w swoim eseju z 1958 roku pt. Sztuka i środki masowego przekazu pisał o "popularnej kulturze masowej". Alloway był jednym z pierwszych krytyków broniących łączenia obrazów kultury masowej ze sztukami pięknymi. Pop-art pojawił się w Nowym Jorku i Londynie w połowie lat 50. XX wieku i szybko stał się dominującym stylem awangardowym. Charakteryzował się odważnymi, prostymi obrazami i żywymi kolorami bloków. Jasne schematy kolorów pozwoliły również tej formie sztuki na podkreślenie pewnych elementów współczesnej kultury i pomogły zmniejszyć podział na sztukę komercyjną i wysoką. Pop-art był pierwszym ruchem postmodernistycznym, w którym medium było tak samo ważne jak przesłanie, a także pierwszym nurtem sztuki w pełni wykorzystującym potęgę filmu i telewizji, dzięki której wiele jego dzieł zyskało sławę. Typowymi źródłami ikonografii pop-art były reklamy, opakowania produktów konsumenckich, zdjęcia gwiazd filmowych, gwiazd muzyki pop i innych celebrytów oraz komiksy. Na kształtowanie się pop-artu największy wpływ miał konsumpcyjny charakter zachodniej cywilizacji. Pop-art, podobnie jak prawie wszystkie znaczące style sztuki, był częściowo reakcją na panujący status quo. W Ameryce lat 50. XX wieku dominującym stylem był ekspresjonizm abstrakcyjny – styl malowania podziwiany przez krytyków i poważnych miłośników sztuki, ale nieprzemawiający do ogółu społeczeństwa i wielu ówczesnych artystów. W pewnym sensie pojawienie się pop-artu i jego dominacja nad ekspresjonizmem abstrakcyjnym było podobne do powstania dadaizmu i jego następcy – surrealizmu (oraz ich dominacji nad kubizmem). Obie zastąpione szkoły (ekspresjonizm abstrakcyjny i kubizm) stosowały wysoce intelektualne style, które cieszyły się zainteresowaniem jedynie wąskiej grupy miłośników sztuki głównego nurtu. Pop-art: cechy Do najbardziej charakterystycznych cech pop art należy: Hasło: wszystko może byś sztuką i każdy może być artystą; silne oddziaływanie wizualne na ogół społeczeństwa – twórcy chcą trafić do szerokiego grona odbiorców; stosowanie uproszczonych środków przekazu – by każdy mógł go zrozumieć (nawet bez wykształcenia artystycznego); mieszanie różnych gatunków sztuki; częste sięganie po techniki, materiały i motywy, które są w stanie zaskakiwać, a nawet szokować odbiorców; popularyzowanie twórczości za pomocą środków masowego przekazu – wcześniej prasa i telewizja, obecnie głównie Internet; zmniejszanie dystansu pomiędzy sztuką a życiem przeciętnego człowieka; tworzenie kompozycji z przedmiotów codziennego użytku (np. meble, pożywienie, narzędzia, sztućce), znanych twarzy (np. Marilyn Monroe) czy powszechnie rozpoznawalnych rzeczy (np. puszka Coca-Coli); odniesienia do świata wielkomiejskiego. Pop-art: historia (zarys) Brytyjski pop-art wyłonił się z grupy Independent Group – nieformalnego kręgu artystów, do którego należeli: malarz Richard Hamilton, kurator i krytyk sztuki Lawrence Alloway oraz rzeźbiarz Eduardo Paolozzi. Artyści spotkali się w Institute of Contemporary Arts w Londynie. Od pierwszego spotkania w 1952 roku, kiedy Paolozzi przedstawił serię kolaży złożonych z wycinków z czasopism i innych znalezionych przedmiotów (np. kolaż z 1947 roku zatytułowany Byłem zabawką bogatego człowieka), ich dyskusje koncentrowały się głównie na wartości artystycznej i znaczeniu popularnej kultury masowej. Cztery lata później – w 1956 roku – inny członek grupy, Richard Hamilton, stworzył kolaż pt. Co sprawia, że ​​dzisiejsze domy są tak atrakcyjne?, który wraz z kolażem Paolozziego jest uważany za jeden z najwcześniejszych przykładów brytyjskiego pop-art. W 1961 roku na wystawie Young Contemporaries zaprezentowano wiele dzieł w stylu pop art., np. prace Allena Jonesa, Dereka Boshiera, Petera Phillipsa, Davida Hockneya czy Kitaja. Tymczasem w Ameryce w latach 50. XX wieku świat sztuki był napędzany przez artystów przywiązanych do małych ruchów (np. neodadaizm, funk art, letryzm), z których wielu włączało do swoich dzieł elementy kultury masowej. Chcieli, aby ich twórczość była o wiele bardziej integracyjna niż tradycyjne style, więc skupiali się na łatwo rozpoznawalnych tematach. Wśród tej fali innowacyjne prace Roberta Rauschenberga, Raya Johnsona i Jaspera Johnsa zaczęły wywierać wpływ na nowojorską scenę artystyczną. Rosnąca fala nowego sposobu myślenia została jeszcze bardziej wzmocniona przez ponowne zainteresowanie wcześniejszymi awangardowymi ruchami, takimi jak dadaizm i surrealizm. Na początku lat 60. XX wieku przedstawiciele pop-art zaczęli zdobywać sławę dzięki wystawom indywidualnym w miejscach takich jak Nowy Jork i Los Angeles. Część artystów wykorzystała komercyjne techniki graficzne (np. sitodruk) do tworzenia swoich prac zamiast tradycyjnej metody malarskiej. Po raz pierwszy pokazano kilka dzieł, które później stały się ikonami popkultury (np. sitodruk Warhola przedstawiający Marilyn Monroe, komiksowe obrazy Lichtensteina). Jesienią 1962 roku miały miejsce dwa ważne pokazy sztuki: The New Painting of Common Objects w Pasadena Art Museum (Pasadena); New Realism w Sidney Janis Gallery (Nowy Jork). Dopiero po tych wystawach termin pop-art zaczął być używany jako techniczna nazwa ruchu, częściowo z powodu dyskomfortu, jaki budził w artystach używany przez krytyków termin "realizm", a częściowo z powodu obecności Lawrence'a Allowaya w Nowym Jorku, który opowiadał się za przyjęciem tego właśnie terminu. Od 1963 roku pop-art rozprzestrzeniał się w całej Ameryce, umacniając swoją pozycję. Rozwojowi ruchu sprzyjał równoległy wzrost w innych obszarach: w gospodarce, nauce (m. in. telewizja), muzyce (np. postępująca miniaturyzacja odbiorników radiowych) oraz dynamicznie rozwijającym się rynku sztuki. Obecnie pop art jest jednym z najpopularniejszych nurtów sztuki współczesnej. Pop-art: twórcy Poniżej znajdziesz krótką listę znanych i cenionych artystów będących przedstawicielami nurtu pop-art. Oczywiście nie są to wszyscy twórcy, jakich mógłbym w tym miejscu wymienić. Postanowiłem jednak ograniczyć się do niewielkiej ich liczby. Nie mam zamiaru tworzyć tutaj encyklopedii pop-artu, a jedynie przekazać podstawowe informacje. Polscy artyści pop-art Jerzy "Jurry" Zieliński (1943-1980) – legenda życia artystycznego lat 60. i 70. XX wieku w Warszawie. Malarstwo Jurrego inspirowane było pop-artem, jak również secesją. Jego twórczość jest nadal inspiracją dla wielu młodych artystów. Jan Dobkowski (ur. 1942) – artysta zajmujący się malarstwem, rysunkiem i aranżacjami przestrzennymi. W 1967 roku wspólnie z Jerzym Zielińskim zorganizował wystawę Neo-Neo-Neo (Klub Medyka). Benon Liberski (1926-1983) – malarz, grafik, rysownik, pedagog. Jeden z czołowych przedstawicieli łódzkiej szkoły realizmu. Obraz Liberskiego został umieszczony na jednym ze znaczków z serii Dzień Znaczka – polskie malarstwo współczesne. Lucjan Mianowski (1933-2009) – malarz i grafik, prof. zw. Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 1985 roku dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego został wyróżniony, artystę odznaczono Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Lech Bator (ur. 1986) – kształcił się pod okiem takich artystów jak Franciszek Starowieyski czy Antoni Fałat. Jego dzieła na tyle mocno zaintrygowały kolekcjonera z Monako, że ten zdecydował się na zakup 70 obrazów na raz. Europejscy artyści pop-art Richard Hamilton (1922-2011) – brytyjski malarz, którego kolaż z 1956 roku zatytułowany Just What Is It that Makes Today's Homes So Different, So Appealing?, wykonany na wystawę This is Tomorrow, przez krytyków i historyków sztuki uważany jest za jedno z najwcześniejszych dzieł pop-art. Eduardo Paolozzi (1924-2005) – szkocki artysta znany głównie ze swoich rzeźb, powszechnie uważany za jednego z pionierów pop-artu. Jest twórcą rzeźb przedstawiających postaci ludzkie, łączących realizm z elementami kubizmu. Evelyne Axell (1936-1972) – belgijska malarka, najbardziej znana z psychodelicznych aktów kobiecych i autoportretów wykonywanych na pleksiglasie, które łączą hedonistyczne i popowe impulsy lat 60. XX wieku. Erró (ur. 1932) – islandzki malarz znany przede wszystkim ze swoich kolaży pop-artowych. Składa swoje prace z elementów pochodzących z różnych popularnych źródeł, w tym z reklam, komiksów i plakatów, dzięki czemu porównuje się go do wcześniejszych artystów pop art, takich jak Roy Lichtenstein, Andy Warhol i James Rosenquist. Allen Jones (ur. 1937) – brytyjski artysta pop art, najbardziej znany ze swoich figuratywnych obrazów, rzeźb i litografii. Amerykańscy artyści pop-art Andy Warhol (1928-1987) – jeden z głównych przedstawicieli pop-artu, znany przede wszystkim z prostych i seryjnych kompozycji o wysokim kontraście kolorystycznym, do których używał techniki serigrafii. Roy Lichtenstein (1923-1997) – w latach 60. XX wieku stał się czołową postacią ruchu pop-art. Na jego twórczość wpłynęły popularne reklamy i styl komiksowy. Jasper Johns (ur. 1930) – malarz, rzeźbiarz i grafik, którego prace związane są z ekspresjonizmem abstrakcyjnym i nurtem neo-dada; prekursor pop-artu i minimal art. Najlepiej znany z tworzenia różnych wersji flagi amerykańskiej i innych tematów związanych z USA. James Rosenquist (1933-2017) – jeden z czołowych artystów pop-artu amerykańskiego. Jego prace często badały rolę reklamy i kultury konsumpcyjnej w sztuce i społeczeństwie. Artysta wykorzystywał techniki, których nauczył się, tworząc sztukę komercyjną, aby przedstawiać popularne ikony kultury i przedmioty codziennego użytku. Keith Haring (1958-1990) – artysta, którego prace przypominające graffiti wyrosły z kultury ulicznej Nowego Jorku lat 80. XX wieku. Azjatyccy artyści pop-art Mamafaka (1978-2013) – był tajlandzkim grafikiem i artystą ulicznym. Najbardziej znany jest ze stworzenia niezwykle popularnej postaci tajskiego pop-artu: – owłosionego, jednookiego potwora z wąsami. Tadanori Yokoo (ur. 1936) – japoński grafik, ilustrator i malarz znany przede wszystkim ze swoich unikalnych psychodelicznych plakatów. Będąc pod wpływem surrealizmu, amerykańskiego pop-art, współczesnej kultury japońskiej i drzeworytów ukiyo-e, tworzy zawiłe prace, które do współczesnej Japonii wnoszą zupełnie nowy sposób widzenia świata. Jirapat Tatsanasomboon (ur. 1971) – tajlandzki malarz znany dzięki talentowi do łączenia ikon XX-wiecznej kultury zachodniej (wielkich klasyków sztuki współczesnej lub postaci z amerykańskich komiksów) z ikonami klasycznej kultury tajlandzkiej (postaci z Ramajany) w kolorowym stylu pop-art. Howie Kim (ur. 1990) – artystka z Singapuru, która jest częścią młodego pokolenia nieznającego świata bez wszechobecnego Internetu. Zafascynowana kiczem, dziwacznością i surrealizmem Kim tworzy nienaturalnie zniekształcone postacie, zakłócając granicę między rzeczywistością a fantazją. Jahan Loh (ur. 1976) – pierwszy artysta, który wprowadził street art do galerii (zarówno w Singapurze, jak i w Chinach); znacząco wpłynął na współczesne praktyki artystyczne na Tajwanie. Pop-art: bibliografia Lawrence Alloway, The Arts and the Mass Media, Architectural Design & Construction (luty), 1958 r. Lucy R. Lippard, Pop Art, with contributions by Lawrence Alloway, Nancy Marmer, Nicolas Calas, Frederick A. Praeger, Nowy Jork, 1966 r. Urszula Czartoryska, Od pop artu do sztuki konceptualnej, Warszawa, 1973 r. Aleksander Wojciechowski, Młode malarstwo polskie 1944-1974, Wrocław, 1975 r. Pierre José, Pop-art. Malarstwo – rzeźba, Warszawa, 1981 r. Barbara Haskell, BLAM! The Explosion of Pop, Minimalism and Performance 1958-1964, Nowy Jork, 1984 r. Maria Hussakowska-Szyszko, Spadkobiercy Duchampa? Negacja sztuki w amerykańskim środowisku artystycznym, Kraków, 1984 r. Margaret Livingstone, Pop Art: A Continuing History, Nowy Jork, 1990 r. Ultra Violet, 15 minut sławy. Moje lata z Andy Warholem, Łódź, 1992 r. Karl Ruhrberg, Ingo F. Walther, Art of the 20th Century, Taschen, 2000 r. Klaus Honnef, Pop Art, Taschen, 2004 r. Sylvia Harrison, Pop Art and the Origins of Post-Modernism, Cambridge University Press, 2001 r. Laure Poupard, Pop Art: Icons That Matter, Culturespaces - Fonds Mercator, 2017 r. Flavia Frigeri, Pop Art: Art Essentials, Thames Hudson, 2018 r. Kategorie: Podstawy sztuki

styl pop art w modzie